Studia Filologiczne UJK

Streszczenie

W niniejszej pracy podjęto próbę analizy dwóch adaptacji szekspirowskich autorstwa Nahuma Tate’a, a mianowicie: Sycylijskiego Uzurpatora (1680), adaptacji Ryszarda II oraz Historii Króla Lear (1681). Celem przeprowadzonej analizy jest wykazanie, że ​​adaptacje Tate’a były w dwójnasób ukształtowane przez kwestie polityczne i społeczne. Po pierwsze, Nahum Tate, jako że wymagał tego teatr okresu restauracji, musiał podporządkować swoje dzieła regułom francuskiego klasycyzmu, teorii literackiej, która została opracowana w celu wzmocnienia władzy królewskiej. Autorytet reguł w teatrze miał bowiem odzwierciedlać autorytet władzy królewskiej. Po drugie, Tate musiał zachować wyjątkową ostrożność, aby jego prace były krytycznie, społecznie i politycznie akceptowalne w niespokojnych latach osiemdziesiątych XVII wieku. Dlatego też, pod jego piórem, postacie dramatu Szekspirowskiego stały się nadmiernie uproszczonymi odbiciami oryginalnych bohaterów. Dodatkowo, Tate zrezygnował z wielu scen czy żartów językowych tak mocno obecnych w tekście Szekspira. Jednak wszystko, co zostało usunięte z dramatów, wszystko, co zostało „niewypowiedziane” na scenie angielskiego teatru restauracji, stanowiło bogate, otwarte na interpretację odniesienie do politycznego i społecznego fermentu jaki panował w Anglii za rządów Karola II.