| Autor | Piotr Borek |
|---|---|
| Tytuł | Ziemie ruskie jako miejsce szczęśliwe w wybranych przekazach kronikarskich XVI stulecia |
| Słowa kluczowe | Historiografia, kroniki staropolskie, stereotypy etniczne, miejsce szczęśliwe, literatura a historia |
| Strony | 43-53 |
| Pełny tekst | |
| Tom | 34 |
Artykuł poświęcony został tematowi miejsca szczęśliwego na przykładzie toposu ziem ruskich w utworach historiograficznych okresu renesansu. Analiza kilkunastu kronik staropolskich pod tym kątem prowadzi do wniosku, iż topos locus amoenus pojawił się po raz pierwszy w rocznikach Jana Długosza. Co istotne, apologii terenów ruskich nie odnajdziemy w utworach kronikarskich wczesnego średniowiecza. Dopiero od schyłku XV stulecia można mówić o tworzeniu się stereotypowego wyobrażenia na temat bogactwa i żyzności obszarów ruskich. W dotychczasowych badaniach nad kształtowaniem się toposu arkadyjskiego zwracano uwagę na tradycje sielankowe. Obok tego podstawowego kontekstu literackiego (dla budowania konwencji przestrzeni ruskiej jako miejsca przyjemnego i dostatniego) ważną funkcję pełniły staropolskie kroniki.