Studia Filologiczne UJK

Streszczenie

Artykuł jest próbą dowiedzenia, że opozycje obrazowania H. Sienkiewicza w Trylogii zostały oparte na parze toposów przeciwstawnych, a zarazem komplementarnych: locus amoenus versus locus horridus. Egzemplifikacja sarmackich miejsc przyjemnych i miejsc okropnych, oparta na perspektywie komparatystycznej, dotyczy zmodyfikowanego przez autora kreowania sielankowej przestrzeni momentów romansowych, łączących się z określonym typem urody kobiecej, a także czasoprzestrzeni stepu czy lasu. Analizy osadzone zostały w kontekście współczesnych dyskusji o sarmatyzmie i szlacheckich tradycjach kultury Rzeczypospolitej.