Studia Filologiczne UJK

Streszczenie

W poezji Anny Frajlich nieustanna zmiana narażająca jednostkę na nietrwałość otaczającego świata, skłania do refleksji nad przemijaniem i trwaniem. Opozycja ta uobecniająca się w wielu jej wierszach odsłania odwieczny dramat człowieka dążącego do szczęścia pojmowanego jako harmonia, skazanego na bytowanie w świecie skazującym go na mozolny trud oswajania zmiennego. Frajlich, skupiając uwagę na człowieczych doznaniach, przygląda się również sobie oraz własnemu ciału. Zaduma i zachwyt nad jego niezwykłą konstrukcją współwystępują z obrazami, w których zaznacza się ruch. Ciało, a zwłaszcza jego wnętrze, stanowi ustrukturyzowaną całość przeciwstawioną bezruchowi. Frajlich ruch ten prezentuje w trzech ujęciach: cykliczności łączącej anatomię z fizjologią (oddychanie), zakłócenia (ból), procesy (ciąża, klimakterium). Doświadczanie ciała okazuje się dla poetki aktem poznania rozpiętym pomiędzy przyjemnością i cierpieniem, skazanymi na przemijanie.