Studia Filologiczne UJK

Streszczenie

Przepisy prawa wskazują, z czego mogą wynikać specjalne potrzeby edukacyjne: z niepełnosprawności, z niedostosowania społecznego, ze szczególnych uzdolnień, ze specyficznych trudności w uczeniu się, z zaburzeń komunikacji językowej, z choroby przewlekłej, z sytuacji kryzysowych lub traumatycznych, z niepowodzeń edukacyjnych, z zaniedbań środowiskowych, z trudności adaptacyjnych związanych z różnicami kulturowymi itp. Prawie każda sytuacja wymaga osobnego podejścia, indywidualizacji nauczania. Można jednak wskazać metody, które sprzyjać mogą pracy z uczniem ze SPE, co stanowi przedmiot rozważań w niniejszym artykule.
Dobór metod i form pracy powinien być ściśle związany z rodzajem potrzeby rozpoznanej u ucznia. W związku z tym niektóre z propozycji mogą mieć szerokie zastosowanie, inne zaś będą wymagały użycia w konkretnych przypadkach edukacyjno-wychowawczych. Skuteczność oddziaływania metod wiąże się również z wiekiem i etapami psychorozwojowymi dziecka oraz gotowością nauczyciela do podjęcia wyzwań pedagogicznych. Od nauczyciela oczekuje się wiedzy na temat poziomu rozwoju dziecka, poznania jego mocnych i słabych stron, znajomości zachowań i umiejętności oraz świadomości jego indywidualnych potrzeb, stąd np. programy terapii dla dzieci autystycznych, z niepełnosprawnością, także sprzężoną, dyslektycznych, z problemami logopedycznymi, dla uczniów zdolnych. Wśród pożytecznych metod wypada wskazać m.in.: metody aktywizujące, arteterapię, pedagogikę zabawy, Metodę Dobrego Startu Marty Bogdanowicz, Metodę Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne, niedyrektywną teorię zabawy, metodę malowania dziesięcioma palcami. Niektóre z nich zostały szerzej omówione ze szczególnym uwzględnieniem roli wspomagającej rozwój dziecka.